สิกขาบทปริทัศน์: ศึกษาข้อถกเถียงและการตีความศีลในพระพุทธศาสนา

Abstract

การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ในการวิจัย คือ ๑. เพื่อศึกษาปาริสุทธิศีลในพระพุทธศาสนา ๒. เพื่อศึกษาประเด็นข้อถกเถียงและการตีความศีลในพระพุทธศาสนา ๓. เพื่อปริทัศน์ประเด็นข้อถกเถียงและการตีความศีลในพระพุทธศาสนา ผลการวิจัยพบว่า ปาริสุทธิศีลในพระพุทธศาสนา: ศีลสาหรับภิกษุสงฆ์ ๔ ประเภท เรียกว่า ปาริสุทธิศีล หมายถึง ศีลเป็นเครื่องให้บริสุทธิ์ หรือความประพฤติบริสุทธิ์ที่จัดเป็นศีล ๔ ประการ คือ ๑. ปาฏิโมกขสังวรศีล คือ ความสารวมในพระปาฏิโมกข์ ๒. อินทรียสังวรศีล คือความสารวมอินทรีย์ ระวังไม่ให้บาปอกุศลธรรม ๓. อาชีวปาริสุทธิศีล คือ ความบริสุทธิ์แห่งอาชีวะ และ ๔. ปัจจัยสันนิสิตศีล คือ การใช้สอยปัจจัยสี่ด้วยพิจารณาให้เป็นไปตามความหมายและประโยชน์หรือคุณค่าที่แท้จริงของสิ่งนั้นๆ เพื่อไม่ให้การบริโภคนั้นเป็นไปตาตัณหา ประเด็นข้อถกเถียงและการตีความศีลในพระพุทธศาสนาพบว่า การถกเถียงมีทั้งส่วนที่เป็น พุทธบัญญัติอันเป็นข้อห้ามที่พระพุทะเจ้าทรงตั้งขึ้น เพื่อป้องกันความเสียหาย และวางโทษแก่ภิกษุผู้ล่วงละเมิดและส่วนของอภิสมาจารเป็นการเกิดขึ้นจากขบนบธรรมเนียมที่ทรงปฏิบัติสืบทอดกันมา การเกิดขึ้นของอภิสมาจารก็เพื่อชักนาความประพฤติของภิกษุสงให้ดีงาม การถกเถียงนั้นไม่ได้มีแต่เพียงในปัจจุบันเท่านั้น แม้แต่ในพุทธกาลก็จังมีการถกเถียงเรื่องพระธรรวินัยกันเช่นกัน ปริทัศน์ประเด็นข้อถกเถียงและการตีความศีลในพระพุทธศาสนาพบว่า การบัญญัติสิกขาบทในพระพุทธศาสนาเช่นนี้ก็เพื่อใช้เป็นข้อห้ามสาหรับพระภิกษุ เป็นหลักเกณฑ์ของการอยู่ร่วมกันของหมู่คณะ และเพื่อให้พระพุทธศาสนามีความตั้งมั่น เมื่อใดที่ภิกษุทาความผิดขึ้น ก็นาเอาบทบัญญัติไว้สาหรับมาคอยตรวจสอบเพื่อนาไปสู่การตัดสิน เป็นกระบวนการแห่งการไต่สวน สอนสวน พิจารณาตรวจสอบ ปรับโทษสาหรับผู้ที่ทาความผิด